BELEDİYE BAŞKANI’NIN İBRETLİK ANISI
Belediye Başkanı, makamında geniş koltuğunda rahat rahat oturmaktaydı. Koltuğunda kımıldanma oldu huzursuz bir şekilde. Sesine otoriterce bi ton katarak kapıda ki yaşlı amcaya seslendi;
Ne istiyorsan‚ söyle amca !
Şey‚ efendim. Benim bacaklarından özürlü bir torunum var.
– Anlaşıldı anlaşıldı. Belediye aracılığıyla dağıtılacak tekerlekli sandalyeleri duydun‚ ondan istiyorsun. Kusura bakma‚ sayısı az. Başvurular alınacak‚ sonra kura çekilecek. Şansına artık.
– Yok efendim‚ onun için gelmedim. Torunumun tekerlekli sandalyesi var.
– Eee… derdin nedir öyleyse ? Tekerlekli sandalyesi var da‚ rahatça dolaştıramıyoruz. Başka şehirlerde belediyeler yardımcı oluyormuş. Onlara uygun otobüsleri veya dolmuşları oluyormuş. Ama bize şimdilik kaldırımları düzenleseniz yeter. Kaldırımların başlangıcıyla sonuna bu arabalarla kolayca geçilecek yerler yapsanız diye talepte bulunacaktım…
– Oooo amca‚ her gelenin bir talebi var. Belediye boş mu duruyor sanıyorsun. Çoğu yerin kaldırımı bile yok‚ önce onlarla uğraşmalıyız. Hele bir eskisi şekliyle tüm kaldırımları bitirelim‚ birkaç sene sonra da ek bütçe olursa‚ kaldırım girişlerine baktırırız. Öyle he demeyle olmaz her iş.
– Ama birkaç sene demek‚ torunumun ve onun gibi yaşamak zorunda olanların‚ en güzel çağlarını evde hapis geçirmesi demek.
