Ancak Holly’nin hayata tutunmak için çok önemli bir nedeni vardı. Kızı için sonuna dek savaşacaktı. Göz kapaklarını kaldırmaya hali bile olmasa da Holly her gün kızını görmek istiyordu. Felç nedeniyle kasları çalışamasa bile arkadaşlarının ve personellerin yardımıyla Holly ayağa kalkabiliyordu. Zar zor konuşabiliyordu. Mimikleriyle insanlarla anlaşmaya çalışıyordu.
Holly her gün kızını görmeye devam etti. Kızına annelik edemeyeceği düşüncesi onu mahvediyordu. Haftalarca solunum cihazı yardımıyla nefes alabilen Holly’nin durumu aniden iyiye gitmeye başladı. Artık kendi kendine nefes alabiliyordu. Bir süre sonra da ellerini kıpırdatabilmeye başladı. 70 günün ardından Holly yoğun bakımdan çıkarıldı. Konuşmaya başladı ve yürüteç yardımıyla yürüyordu.
Holly’nin durumu her gün daha da iyiye gitti. 78 günün ardından fizyoterapiye başladı. 87. günde ilk kez kendi kendine ayağa kalktı. Holly, zayıflayan kaslarını eski haline döndürmek için düzenli olarak egzersiz yapmaya başladı. Sonunda dört aylık kızını kucağına alabildi. 94 günün ardından Holly dengeli bir şekilde yürüyebilmeye başladı. 126.gününde ise taburcu edildi.
