Evimizin balkonunda oturmuş sokağa çıkma yasağına karşın yoldan geçtiğimiz tek tük insanları izliyor, gene yasağa karşın kapının önünde koşturan birkaç çocuğun oynadıkları oyunu takip ediyordum. Çocukların kendi dünyalarında oynadıkları oyuna dalmış olmalıyım ki bir sesle irkildim, “Abla bir yardım versene” diye birisi aşağıdan bana doğru sesleniyordu. Eli yüzü çok ta temiz olmayan, üstü başı dağınık, 15-16 yaşlarında bir kız çocuğuydu…
İlk önce bana mı sesleniyor yoksa diğersına mı diye tereddütte kaldım, başımı kaldırıp diğer balkonlara baktım benden diğer kimse yoktu. Anlaşılan o ki kız bana sesleniyordu. Kız çocuğu sesini biraz daha yükselterek “abla evde ekmeğimiz yok, kardeşlerim aç bize yardım eder misin” diye gene seslendi.
Mahallemizde bu tip yardım isteyen çoğu çocuk ve bayan görmüştüm, ama bu kızı ilk defa buralarda görüyordum. Bu tarz yardım isteyen inşalara yardım vermeyi çok tasvip etmem, onlarında herkes gibi çalışıp kazanmaları gerekliliğini düşünürdüm. Bir şeyler verip vermeme konusu ile ilgili tereddütte kaldığım esnada kız çocuğu gene seslendi. Bu sefer sesi daha ağlamaklı bir şekilde “Abla Tanrı rızası için” dedi.
