“NEDEN BEN?” DİYE DÜŞÜNDÜN MÜ?
Oldu tabi, bu çok doğal. Bu tür durumlarda herkes bu soruyu kendisine sorar. Fakat ben çok çabuk toparlandım. Bu soruda takılıp, kalmadım. Önemli olan o soruda takılıp kalmamak. ‘Neden ben?’ sorusunu sorduktan sonra, cesur bir adım atıp, ‘neden ben bu hastalığı yenmeyeyim ki?’ sorusunu sormak ve bunu önce gerekçelendirmek, sonra da gerçekleştirmek… Benim bu hastalığı yenmek için yeterince gerekçem, cesaretim ve enerjim vardı. Buna karar verdim, sebatla ve meşakkatle tedavi sürecine katlandım; neticede hastalığı atlattım.
HAYATA BAKIŞ AÇIN NASIL DEĞİŞTİ?
Bu hastalık beni adeta pişirip, olgunlaştırdı. Mevlana’nın dediği gibi; “Hamdım, yandım, piştim, elhamdülillah” işte o misal. Eskiden kafama taktığım şeylerin ne kadar önemsiz olduğunu farkettim. Bu hastalığa yakalanma ve tedavi süreci beni bilgeliğe, sabırlı olmaya, yaşama daha farklı açılardan bakmaya yöneltti. Yaşamı anlamlı kılan, insanın yaşadığı sürece bir değer üretmesi, bir eser ortaya çıkarması. Her anı dolu dolu yaşamak ve üretici olup, emek harcayayıp iyi şeyler yapmak istiyorum.
KEMOTERAPİNİN AYRI BİR PSİKOLOJİK SÜRECİ DE VAR…
Bu, kemoterapi uygulamasının yol açtığı kaçınılmaz bir durum. Saçlarımı kemoterapi başlar başlamaz kazıttım. Sadece saçlarım değil, kaşlarım, kirpiklerim ve vücudumdaki diğer kıllar da döküldü. Fakat bunları hiç kafaya takmadım, takmıyorum; yeniden çıkacağını biliyorum. Kökü bende, yeniden ve daha gür çıkacağını bilerek hiç sorun yapmıyorum.
Tedavi sürecinin dışında geçirdiğiniz zamanda ne iyi geliyor? Neler yapmaktan keyif alıyorsun?
Tedavi süreci boyunca hep annem yanımdaydı. Tedavi süreci dışında da hep vaktim annemle geçiyor. Kendimi biraz iyi hissettiğimde, ailemle doğayla içiçe olabileceğim ve dinlenebileceğim yerlere gidiyorum. Gerek hastane süreci boyunca ve gerekse de eve geldikten sonra beni yalnız bırakmayan, sosyal medya aracılığıyla bana ulaşan, destek mesajlarını atan, dualarını esirgemeyen ve iyi dileklerini ileten arkadaşlarım ve sevenlerimle de sosyal medyada konuşup, vakit geçiriyorum. Bana çok iyi geliyor.
Böyle bir mücadele içerisindeki enerjin ve umudunla çok iyi bir örnek olduğunu düşünüyorum. Pozitif düşünce bu sürecin en önemli anahtarı sanırım… Öncelikle çok teşekkürler, umarım gerçekten iyi bir örnek teşkil ediyorumdur. Haklısınız, pozitif düşünmek, iyimser olmak, asla karamsarlığa ve umutsuzluğa kapılmamak; bu süreçte çok önemli. Bu tür zor süreçlerde insana yaşama ve inatla direnme azmini aşılıyor.
