Bastonuyla sokakları karış karış yoklayıp, sora sora en sonunda eski püskü tek katlı bir evin önünde durmuştu. Kapıya vurdu elleriyle. Sonra, -“Sıdıka teyzenin evimi? Otobüste çantalarımız karışmış. Onu getirdiydim-” deyince kapı açılmıştı. Yüzü sirke satan ihtiyar kadın, Selvi’nin çantasını uzatıp, kendi çantasını almış, teşekkür dahi etmeden kapıyı kapatırken,
Ne bakıyon öyle. Çantamı getirdin diye para bekliyorsan, beş kuruş vermem… Hem çantamda değerli hiçbirşeyim yoktu”- deyince, ürkmüştü genç kız.-“Yok teyze. Ben görme engelliyim. Ne tarafa gitmem gerekiyor karıştırdım.Tarif edermisiniz? -” deyip gülümsemişti içtenlikle. Zerrece tavrı değişmemişti yaşlı kadının.
-“Nasıl geldiysen öyle git. Bana ne-” deyip kapıyı kapatmıştı.
Selvi yine yönünü sora sora tek başına yaşadığı evine gitmişti sonra.
Ertesi sabah yine telaşlı bir halde aynı sokakta göründü ne hikmetse elinde sıkı sıkıya tuttuğu bastonuyla. Tekrar Sıdıka hanım’ın kapısını çalacaktıki, iniltiler içinde yerde yattığını anladığı yaşlı kadının seslerini duyup avluya girmişti telaşla…Bayılmış olduğunu düşündü.Kadını buldu, gücü yettiğince kaldırıp, balkondaki sediri de el yordamıyla bulup,oraya yatırdı boylu boyunca.
