“NE OLUYOR? NE GÖRÜYORSUN?”
Emma ne kadar vakti olduğunu bilmiyordu. Kamera görüntülerinin olduğu Ipad’ini koltuğa attı ve arabasına koştu. Lastiklerinden tiz bir ses çıkaran araba manastıra doğru yola koyuldu. Emma’nın kafasından binlerce korkunç senaryo geçiyordu ve hiçbiri mutlu sonla bitmiyordu. Yol boyunca gözyaşları yanaklarından süzülüyordu. Ama onları silmekle uğraşacak zamanı yoktu. Oraya vardığında suratı kıpkırmızıydı, Kim’in öğretmeniyle yüzyüze geldi. Ama öğretmenin Emma’yla aynı duyguları paylaşmadığı çok açıktı. Yüzünde geniş bir gülümseme vardı ve Emma’yı olanları birlikte izlemeye davet etti.
Emma anlamamıştı. Kızının öğretmeni neden böyle gülümsüyordu? Yabancı bir kadın kızını alıp götürmüştü. Neler oluyordu? Yarı ağlamaklı ve öfkeli bir şekilde Emma casus arkadaşının yanında durdu. Neler olduğunu ve endişelenip endişelenmemesi gerektiğini sordu. Ancak Emma’nın gözyaşlarına boğulmasına saniyeler kalmıştı ki güven verici bir el onun elini tuttu. Kızı Kim’di bu. Annesine sevgiyle baktı ve onu eski manastıra götürdü…
Kilisedeki gölgeler korkunç yaratıklar veya vahşi hayvanlar değildi. Hepsi de Kim’in yaşında olan onlarca çocuktu. Kim annesiyle birlikte yabancı kadına doğru yürüdü. Koridorun sonunda bekliyordu. Emma arkasına dönüp öğretmenin yüzüne baktı ama uzaktan yürüyen Kim’in öğretmeni ona onaylayan bir bakış attı. Siyah etekli, kırmızı bluzlu kadının durduğu mihraba vardılar. Kim annesinin elini bıraktı ve esrarengiz kadın konuşmaya başladı…
Ben bu küçük çaplı yetimhanenin sahibiyim. Öyle görünmüyorum ama aslında bir rahibeyim. İmkanı olmayan öksüz çocuklara burada bakıyoruz ve onlara güvenli ve geçici bir ev sağlıyoruz. Ailesi olmayan çocukların hayata olum bakması çok zor ama kızınız bize harika bir hizmet verdNeden benim kızım?” diye sordu Emma gülümseyen rahibeye. Buradaki çocukların böyle gülüp oynuyor olmaları sizin kızınız sayesinde olan bir şey. Ve onun geçmişi…
Kim bu çocuklarla aynı çevreden gelmişti. Küçük yaşta annesini ve babasını bir trafik kazasında kaybetmiş ve o da yetimhane sistemine girmişti. Bu, genç bir kız için çok belirsiz ve zor bir dönemdir ama gökkuşağını hep güneş ışığı takip eder. Kim’in durumu herkese anlatılacak güzel bir örnek. Ona sevgisini veren ve onu yeniden çocuk gibi hissettirebilen harika bir kadın tarafından evlat edinildi”Bu anne sizsiniz,” dedi rahibe Emma’ya. Her gün okul çıkışı Kim yetimlerle oynamak için buraya geliyor, özellikle evlat edinilmenin ne kadar sevgi dolu ve güzel olabileceğini gösteren hikayeler anlatmak için. Ve bu sonuç verdi… “Nasıl?” diye sordu Emma şaşkınlıkla kızına bakarak.Kızınızın buradaki olumlu katkıları sayesinde beş çocuk evlat edinildi bile. Benimle birlikte düzenli olarak evlat edinen aileleri ziyarete gidiyor, aynı zamanda evlat edinmenin mucizeleri konusunda onları ikna ediyor. Emma ve Kim’in öğretmeni gözyaşlarını tutamadılar. Hayranlık ve şaşkınlık gözyaşlarını sildiler, Emma kızına sımsıkı sarıldı. “BU İŞİ İLERLETMELİYİZ!” diye bağırdı Kim’in öğretmeni heyecanla.Ve tam olarak da bunu yaptılar!
Bu arada, iki ay geçti ve Emma, Kim’in öğretmeni ve yetimhane sahibi kesinlikle boş durmadılar. Yetimhane için bir sürü tanıtım hazırladılar ve belediyeyi barınağın önemine dair ikna ettiler. Pozitif bir örnek olan Kim ile küçük yetimhaneyi ihtiyacı olan tüm çocuklar için harika bir sığınak haline getirmeyi başardılar40’ın üzerinde çocuk sevgi dolu yeni ailelerini buldu ve artık mutlu bir hayat için ikinci bir şansları var. İnsanların içindeki iyiliği gösteren ne güzel bir hikaye. Teşekkürler Kim
