KADININ EVLİYA MİSALİ YAŞAMI Her vakitdan bir gün diye başladı mezarcı, “Kazdığım mezar yerinde kocam bir seneyenı kıvranmış gördüm. Mezarın yarısına kadar girmişti. Oraya kısılmış o’lmüş. Deliği biraz genişleterek seneyenı çıkardım. Mezarda metfun bayanın kefenini ister istemez gördüm. İlk günkü gibi dayanıklı ve tertemiz. Tahtalar onca seneye karşın çökmemiş üstüne. o’leli beş sene olmasına karşın kefeni hâlâ bembeyaz, tahtaları bile çürümemişti.
Onu görünce çok duygulandım ve mezar başında uzun vakit kendime gelemedim. Farkında olmadan ağladım. Bu ibretlik olay kafamı bir hayli meşgul edince ruhumu rahatlanmak adına olaydan sonra mezarda yatan bayanın evveliyatını incelemeye başladım. Merak etmekte haksız değilmişim. İlginç ve olaylara mana katan bayanın hayatını yavaş yavaş öğrenmeye öğrendikçe hayatımın dersini almaya başlamıştım. Abdestsiz dolaşmayan, hiçbir ibadetini kaçırmayan, Tanrı rızası için yaşayan, her canlıya değer veren biriymiş meğer.
Ne güzel. İnsanın imrenesi geliyor. İçimden nefsimiz olmasa biz de bu tür yaşamayı başarsak diye geçirdim. Eşine sadakatle bağlı, çoluk çocuğuna annelik görevini yerine getiren, helal ve haramı öğreten yüze bir değermiş metfun kadın.”
