“Bunu ilk defa bu kadar açık anlatmış olayım, ‘bana ne oldu’ diye…Annem ve babam ayrılmışlar, ben bir abim ise iki yaşında… Annem bizi almaya çalışmış ama anne tarafı istememiş. Bu sefer annem geri dönmüş. Bu kez de baba tarafım annemi istememiş. Bizi bir sürü kişi istemesine rağmen babam bizi alıp yuvaya götürmüş. Ben annemi hiç tanımadım. İçimde sürekli bir kor…
Benim annem kim? Ben acaba anneme mi benziyorum, babama mı benziyorum? Beni kim doğurmuş çok merak ettim gerçekten. Ben dedim. ‘Annemi bulacağım’ Buldum da… Afyon’da yaşıyor, evlenmiş bir sürü de çocuğu olmuş, bizi unutmuş. Sonra beni görünce düştü bayıldı, bayılınca daha çok kızdım. Çünkü ben onun daha güçlü bir kadın olmasını isterdim. Ama aramızda hiçbir elektrik olmadı. Sanki hiçbir şey olmamış gibi… Sonra annem bana bizimle kalmak istediğini söyledi ama bir sürü çocuğu vardı ve ben bir kez daha çok kızdım anneme…Çünkü bu kez de diğer çocuklarını bırakacaktı. Çok alışmış çocuk bırakmaya…O an benim için annem bitti. Çünkü annelik bir armağan ve çocuklarına sahip çıkacaksın. Ama ben çok eksik kaldım. Yaşadıklarımı nasıl silebilir, benim annem silemez ki… Bazı şeyler ‘büyüdükçe düzelir’ dedim. Düzelmedi. Daha da büyüdü. Bizim için yapılacak hiçbir şey yok biz mağdur edilen çocuklarımız maalesef…” dedi.
